"Kisi bile soz demini demeye sozun kemini
Bu cihân cehennemini sekiz ucmag ede bir soz"
girizgah, ezeli kelam ve o'nun has talebelerinden yunus'a, yani taptuk emre'nin dergahina odunun bile egrisini sokmayan o dervise ait olunca, devaminda soylenecek her soz, o duzlerden duz cetvelle cizilen sozlerin yaninda olsa olsa "sozun kemi" olur. kelam'in tecellisi kalem ve sozde belirir. "oku!" dedikten sonra kaleme ve yazdiklarina yemin ediliyorsa bu, kalemin ilham duzluklerinde nurdan ahular avlayan bir kartal gagasi oldugundan degil mi?
ama asil olan o ilham duzluklerini yemyesil cayirlara ceviren gumrah irmak, yani ruhun kendisidir. kalemle ilmek iilmek dokunan soz, o nakislara rengini ve desenini veren ise ruh oldugundan, o gumrah irmagin taskinlarina baglidir en ucra koselere hayat ulastirmak. yoksa kisir kalir ve kendi yataginin kenarlarinda bir kac dal filizlenir. kaynagi besleyen ne ise ona gore sekillenir dantela. bazen sadece bir soz olur, bazen sozden de asagi. bazen "agulu asi yag ile bal ede bir soz" olurda ancak ehli anlar. bazen sozu soyleyeni, yani kaynagin kendisine baktirir dokulen her damla. o yuzden mustekidir seyh galip:
"Efvaha sozum olaydi dem-saz
Lazim mi idi felekde pervaz" diyerek.
kalemin ucundan hayat sayfasina dokulenlere bakip, kaynagi gormek bu yuzden mumkun. kisi, nefsinden ikram eder muhatabina. herkes sermayesinden verir. dabakhanede gul bitirmek mumkun olmadi su ana kadar. hele o cennet vadiler donusturulunce mezbahaya, kan kokusu ilk once gulleri vurdu...
