Şimdi size bir Paxera'cının anılarını anlatayım:
Panik atak hastalığına yakalanmamla başladı her şey. Öyle ki ayda 10 atak geçiriyordum, evden dışarı çıkmaya korkar olmuştum, sokakta atak geçiririm de naparım diye. Sosyal izolasyonum artınca psikologta buldum kendimi ve 10 mg ile tedaviye başladık. Gayet düşük doz olmasına rağmen ilk 1 ayın yalnızca 3te 1ini uyanık geçirdim, günde 16 saat uyudum. Uyanık kaldığım 8 saatte de yeniden uyumanın hayalini kurarak, kafa bi milyon dolaşarak gezdim. Eh tabi böyle uyuyunca da panik atak geçirecek vakti olmuyor insanın. Bu ilk yan etkilerin geçmesi 1 - 1,5 ay sürdü, sınav dönemindeydim içine ettim (sınav zamanı başlamayınız). Sonraki ay biraz hayata döndüm dedim, bu sefer 10 saat uyumaya başlayınca panik atağım yeniden kendine zaman ayırma imkanı buldu. Psikoterapilerle o ayı da bir şekilde geçirdim. ilacın 'amaaaaan nolmuş dünya dursa' şeklinde bir ruh haline sokması var ki sormayın. içine ettiğim sınavlarımı tekrar umursayamayışım da bu yüzden oldu. Sonuç: sene uzattım.
5 ay oldu, uyku saatim 9a kendini sabitledi, ruh halim iyi, mutlu ve sakin bir insandım. Fakat açtığı iştah yüzünden obezite olmaya aday hale geldim. Bir gün o kilit bende de kırıldı ve ilacı bırakmaya karar verdim. Kendim de doktor adayı olduğum için ilacın yavaş yavaş bırakılması gerektiğini neyse ki biliyordum. ilk hafta 2 günde 1, 2.hafta 3 günde 1, 3 hafta ise toplamda sadece 2 kez alarak ilacı bıraktım. 'Aaa ne kolaymış ya bırakması' dedim ki demez olaydım. ilaç vücuttan çekilince, bastığınız yer de ayaklarınızın altından çekiliyormuş meğer. Boşlukta süzülüyorsunuz adeta. Halat bir köprü üzerinde nehrin karşısına geçiyormuş gibi bir o yana bir bu yana yalpalıyorsunuz ve kendinizi bir anda önünüze gelen ilk yumuşak zemine uzanmış buluyorsunuz. Baş dönmesi fena yani kısacası. Bir de ilaca başlarken de bırakırken de hep sabit olan yan etki 'hayat hep flu'
Böyle uzun uzun anlattım ki başlamayı isteyen varsa bi daha düşünsün diye. ilaç dertlerinize derman olmayacak. Anladım ki insanın en iyi ilacı yine kendisi. Önce kendinizle arkadaş olun, kendinize iyi davranın. Sonra çareyi ilaçta değil bence psikologta arayın, terapilerle düzelmeye bakın. Yine olmuyorsa mecburen ilaçlar kurtarıcımız oluyor, ama o son ana kadar çabalayın. Çünkü başlaması da bırakması da ayrı zor. (Herkeste bu kadar şiddetli yan etki yapmayabilir tabi)
Okuyanlara faydam olduysa ne mutlu. Ben biraz daha boşlukta uçmaya gidiyorum...
