Az önce ankarada patlama sonrasında çekilmiş fotoğrafları gördüm facebook ana sayfamda. Fotoğraflara baktıktan sonra facebook otomatik olarak aşağıda öneriler çıkardı: "arkadaşlarının kızılayda çekilmiş fotoğrafları" gibisinden bir şey.
içime öyle oturdu ki fotoğraflar. Lise yıllarım boyunca her gün geçmişim o yoldan -öyle ya da böyle geçmeyen ankaralı var mı ki-. Arkadaşlarımın fotoğrafları, benim fotoğraflarım... o kadar masumane ki hepsi, fotoğrafçı bir arkadaşım fotoğraf çekmek için inmiş Kızılaya; birileri arkadaşlarıyla buluşmuş; bazıları dershanede çekilmiş. içlerinde bir de benim gezi olaylarından kalma fotoğrafım... bunları görünce zaten acıyan yüreğim kan ağlamaya başladı. Yaşadığımıza sevinemiyoruz utancımızdan. Dün orada herhangi birimiz olabilirdik. Şans eseri şehir dışında olmam kurtarmış olabilir beni, yarın okuldan dönerken ben olabilirim orada. Kızılaya gitmemek, metroya binmemek çare mi? Değil, ne yazık ki değil. Elden bir şey gelmiyor, en acıtanı da bu işte.
Çok uzun oldu ama 2 gündür içimde tuttuklarımı döktüm, iyi oldu sanırım. Paranoyak olduk milletçe. Şöyle bir haber yayılmış, şu yolda arama varmış, bu siteler şöyleymiş, yok bu plakalar olabilirmiş, kızılaya gitmeyinmiş... terörün amacı tam da bu işte, halk olarak dehşet içindeyiz, elimiz kolumuz bağlı. Gencecik yavrular ölüyor, canlar kaybediliyor her gün. Korkuyoruz artık. Hiçbir şey yapamıyoruz.
