lamı cimi yok, kendisinin ve ailesinin başı sağolsun,allah geride kalan herkese sabır versin. ne diyeyim. u.bulut belki de çok büyük travmalar yaşayacak,tıpkı malum patlama da annelerini,babalarını,çocuklarını kaybeden insanlar gibi,acı ama gerçek. kulüp sempatizanlık bir yere kadar olur lakin o kadar da gaddar insanlar yoktur herhalde. hastalık olsun,terör saldırılarında şehit olanlar olsun hepsi ecelleriyle merhum oluyorlar ancak yakınını bir terör saldırısında,şehit olarak kaybetmek de ayrı bir zorluktur. şahsen en kötüsüdür.empati yapmak çok önemlidir. düşünsenize misal ankara'da ygs'ye giren genç kardeşlerimizi bir.. hayatlarının sınavına giriyorlar,1 yılın emeği. sınav bitiyor. belki çok mutlu belki biraz buruk hemen dışarı çıkar çocuk gider onu dışarıda bekleyen babasıyla,ailesiyle konuşmak için. işte çevresinde ki bütün çocuklar heyecanlı heyecanlı ailelerine sarılırken,onlarla konuşurken o çocuk yapa yalnız kala kalır, belki iç dünyasında fırtınalar kopar. yetim kalır.belki de o sınav çıkışını hayatı boyunca hiç unutmaz. aslında kendim den örnek vermiş gibi oldum. 2012 de annemi kanserden kaybetmiştim. 40 gün yas tuttuktan sonra bilgi birikimim doğrultusunda az çok çalıştık aslında sınavın da maddi olarak biraz,manevi olarak hiçbir önemi kalmamıştı,çünkü annemle o sınava gidecektim ben.erkek adam genellikle anasına düşkün olur, ben de öyle bir çocuktum. babam özel işlerinden dolayı sınav için gerekli evrakları filan almama yardım etmişti sadece. zaten gelmesini de istemiyordum. onun da sorunları vardı.neyse 2013'de de ilk kez ygs'ye girdik. sınava gireceğim okula özellikle 1 saat erkenden gittim. tek başıma okulun önün de travmalardan,üzüntülerden sonucu yeni yeni başladığım sigaramı öksürerek de olsa sonuna kadar içmeye çalışmıştım. inanın o sınava girerken dışarıdaki yaşıtlarımı bekleyen anneleri aklıma geliyor, sınavı değil de sınav bittikten sonra nasıl o manzaraları,kendimi sorgulamama neden olacak görüntüleri görerek çıkacağımı düşünüyordum.o zamanlarki psikolojim gereği, boykum bükük,gözlerim dola dola çıktım okul'dan. okuldan baya uzaklaşıp iett durağına gelmeme rağmen hala kafam da o şen şakrak aile sesleri kafam da zonkluyordu. her neyse ben inanıyorum ki, umut'un da yaşadığı aşşağı yukarı aynı şeylerdir. babası maçını izlemeye gitmiş, o maç sonrası o haberi almak kolay değildir. aile sonuçta bu. insan kaç yaşında olursa olsun, ne kadar olgun olursa olsun kalbinden bir parça kaybetmiş gibi hisseder. ne diyeyim. merhumun toprağı bol olsun..
