10 yaşlarında iken galiba azıtmışım ailem ısrarla kuran kursuna git diyor. benim de işime geliyor bir arkadaşım gittiği için eğleniriz diyorum. Bir kaç hafta erteledikten sonra sabahın köründe yolu tutuyoruz. Camiye girdiğimizde ben şok bir sürü ergen. Bir başlıyorlar bismillah bitiyor en uzun dualardan birinde. Ben daha subhaneke'yi zor biliyorum ( halen daha bilmem- subhaneke'den gerisi yok ). Tabi ezberlemekte başarılı olamayınca orada da sapıtıyorum. Eğlenceli olmaya başlıyor. hoca gidince gizlice top oynuyoruz, güreşe tutuşuyoruz, elim sende tarzı oyunlar felan. 1 hafta geçiyor. Arkadaş kuranı hatim ediyor ben hala elif be'de falanım. Bir gün hoca çağırıyor. Sonunda subhanekeyi ezberlemişim tabi aragorn'un o muhteşem kapı sahnesi geliyor aklıma. Sanki yerlerden çıkan sisi görür gibiyim. Hoca otur demeden ben oturuyorum. Hoca tek tek duaları soruyor. Yok yok yok. Ağlıyorum nasıl " sen bana güvenmiştin " diyorum. Hoca üzgün.
O günden sonra gitmiyorum. Yıl oldu fucking 2016 yaşımda oldu biraz fazla. Hep sorgulardım. Hep bana anlamsız gelirdi. Şimdi inancım hiç yok. Ailemin hepsi inançlı insanlardır ancak benim içimde hiç olgu olmadı.
