erol günaydın ile nefise karatay'ın repliklerinin çok zorlama geldiği, ancak mükemmel sezen aksu şarkıları için, uzun metrajlı bir video klip tadında defalarca izlenebilecek bir film.
insana 2 büyük devirttirir* şerefsizim.
hikaye de biraz klasik olmuş, çok daha renkli ve farklı olabilirdi. utanmasam; bu kadarını ben de yapardım diyeceğim, ayıp olacak.
koyu bir sezen aksu hayranı olan fatih akın çekseydi böyle bişeyi, tadından yenmezdi diye de düşünmeden edemedim hani. şöyle; istanbul hatırası tadında; yarı belgesel falan, di mi?
yalnız, bir insan şarkılarıyla bu kadar mı içimize işler arkadaş ya?
peşin edit: öyle gibi görünse de yukarıdaki entry alkol içermemektedir. en azından şimdilik...
