Balkondayim, eski odamin balkonunda. dun bana gonderilen bir sarki eslik ediyor degersiz kimsesizligime, ozlem yeni yeni kendini belli ediyor. Uzun zamandir bu balkona gelmemisim koltugun yastiklari garip geliyor gozume. Hava guzel, karsi bloktaki isitme engelli komsularimiz arabalarini yikiyorlar. Karamel rengi kopekleri de suyla oynuyor, havliyor kopek onlar duymuyorlar fakat ben duyuyorum. Kopegin tuylerine ahenk katan yesil bir tasmasi var. Benim actigim sarkiyi da duymuyorlar, sadece az once benimle yasit ogullari gordu beni. Beyaz tisortlu olan benimle yasit, diger yesilli abisi. Biraz bakistik ve o kirmizi arabasini yikamaya devam etti. Araba guzel, son model sayilmaz ama yine de guzel. Beyaz bir arac gecti simdi, arkasindan yuruyen bir kiz; beyaz bir kisa kollu giymis, mor da bir cantasi var. Oysa ondan birkac dakika onceki orta yasli kadin kalin giyinmis gozukuyordu. Ilginc geldi bu bana cunku uzerimde hirka var. Demek ki usuyorum. Bilmiyorum, kendimde degilim oylesine giymis de olabilirim. Ruzgar esti hafiften simdi, yanaklarimdaki goz yaslarini kurutmak istercesine. Kurutmadi ama, aksine varligini hissettirdi bana ve islaklik tazelendi. Aglamak guzel, yasadigimi hissettiriyor. Karamel renkli kopek kuyrugunu salliyor ben aglarken. Mutlu halinden sanirim, az once onunla da bakistik. Yine bir araba gecti bu sefer siyah, yeri gelmisken sol gozumden daha fazla yas akiyor, sag gozum daha az duygusal galiba. Neyse, onemli de degil hava guzel, kuslar ucuyor, karamel kopek mutlu. Herkes mutlu sanirim, ben haric. Olsun; hava guzel, kuslar ucuyor ya bir de kara kedi tatilde, bu bana yeter...
