Mantıklı karardır.
Duygusal yaklaşımla sevdiğinle her an beraber olacağını, onun yanında olacağını düşündüren hayal evlilik.
Gerçekçi gözle bakıldığında ise korkutucu mecburiyet.
Çevreme baktığımda gördüğüm korkunç gerçek;
(Genelleme)
Sevgililik evlenene kadar ki süreç gibi yaşanıyor. Nikahtan sonra "eş" olunduğunda çiftler değişiyor.gülen yüzler çarpan kalpler gidiyor, Erkek ilgisiz kadın suratsız oluyor. Hangisi hangisinin sebebi sonucu bilmiyorum.mutsuz çiftler çıkıyor ortaya. Bir yıl önce o gün birlikte olan çift onlar değil sanki.
Sevgili olmak erkeğin kadınına, kadının erkeğine bir ömür boyu koyduğu yerde korunması gereken sevgi kaynağı olmalı. Ömür boyu sürmeli.evlilik öncesi evlilik sonrası değişen konum değil sevgili olmak. Sevdiğin sevildiğindir.
Sevgiline olan duygu düşüncenin değişmesine evlilik sebep oluyorsa bu tüm sevginin mutluluğun artması yönünde olmalı.
ilginç diyalog;
-sevgilin var mı?
-hayır... evliyim ben.
Sevgilinle evlendiysen o senin sevgili eşin olmalı, hep sevgilin kalmalı.
Gördüklerim azaldığı hatta olumsuz duyguların arttığı yönünde.kendilerini ve Birbirini tükettiği yönünde, sabır mekanızmasının aktifleştiği yönünde ne yazık ki. Oysa sevdiğinin özlemine dayanmaya çalışırken sabır devreye girmeli, tahammülde değil.
Sevgililer birbirini duygu düşünce his olarak besleyip doyuracakken evlilikle bitiriyor. Tanınmaz hale getiriyorlar.
Neler oluyor? Ne -neden-nasıl-ne zaman-nerede değişiyor? Merak ettiğim, korkutan değişim.
Herkes evlenmek ister cesareti olan evlenir, ne olacaksa olur diye yaşayıp görür herhalde.
Mantıklı olarak, sükuneti koruyarak belli bir yaşta, belli bir olgunlukta yerine getirilmesi gereken vakti beklenen bir görev değil evlilik.
Hayallerimi gerçekleştirene dek düşünmediğim, mecbur hissetmediğim önemsediğim bir konu. Şimdilik uzaktan hakettiği saygıyı duyuyorum.
