her yudumunda acıyla katık etmek hayatı. düşüncenin ve acının bittiği o ulvi noktaya ulaşabilmek intiharsa eğer, acıyla yücelen bünyeyi hergün öldürüp her sabah hayatın o iğrençliğiyle dolu mide bulantısıyla uyandırmak ve ölümsüzlüğü görmek kendini gerçekten kendini katletmek değil midir ?
