bulunduğum bu noktaya nasıl geldim bilmiyorum. sanki bir gece yattım, gözümü açtığımda çat diye kendimi bu s.kindirik şehirde, saçma sapan bir iş yaparken ölesiye yalnız ve mutsuz buldum. bunun için ne yaptım, yaptığım her seçim mi yanlıştı onu da bilmiyorum.
hep depresyona meyilli bir tip oldum. aslında hep ben mi depresyona meyilliydim yoksa hayat mı sahiden bana hiç iyi davranmıyordu o da belli değil. belli olan tek bir şey var; her yeni günün ölesiye birbirinin aynısı olmasından sıkıldım. katlanamıyorum gibi.
bunu başkası yazsa ve okusam 's.ktir git, amk ergeni' derim muhtemelen. ve fakat ergen olmaktan çok uzağım. 31 yaşındayım kelimenin tam anlamıyla iliklerime kadar tükenmiş hissediyorum. önceden düzeleceğine dair umudum vardı, onu da kaybettim. sanırım kaybettiğim en kötü şey de buydu. çünkü bir insan umudunu kaybedince gerisinin bir anlamı kalmıyor. benzini bitmiş araba gibi. ya da beyin ölümü gerçekleşmiş bir insan gibi. her şey var ama mekanizmanın çalışmasını sağlayacak kilit parça yok. işte bende o kilit parça umut ve ben geri gelmemek üzere kaybettim sanırım.
yaklaşık 1.5 ay kadar önce hepsi bitsin istedim. öleyim yani. sonuçta bir insan yaşamayı beceremiyorsa ölebilirdi. ölmek göt isteyen bir şey. her şeyden vazgeçtiğini sanan insanoğlu ölüm ciddili geldiğinde öylece bir kalakalıyor. bu zamana kadar daha önce de her şeyden bunalıp 'lan bitsin' dediğim olmuştu. ama allah korkusu, bir de sevdiğin yani seni gerçekten seven 3-4 kişinin çekeceği acıyı düşünüp vazgeçmiştim. belki de götüm yememişti. onu da bilemiyorum.
1.5 ay kadar önceydi. dip neymiş, ne kadar karanlıkmış gördüm. intihar etmek yenildiğini kabul etmek gibi ya aslında insanların gözünde. intihar etmek aslında vazgeçtiğini kabullenmek. güçsüz olduğunu ve artık devam etmek istemediğini kabullenmek. aslında bu bile tek başına göt isteyen bir şey. işte gerçekten gelince o an; gerisini düşünmüyorsun. sonraki hatırladığım şey hastaneye götürülüşüm. olaydan yaklaşık 4 saat falan sonra. amaç intihar etme eylemi değildi aslında, ben sadece hepsi bitsin istedim. bitmedi.
madem dedim, ölmeyi beceremedim. yaşamayı becereyim. ama çok yoruldum lan. aynı anda 3 tane ilaç kullanıyorum bu sikimsonik hastalık için. sonuncuyu da bu olaydan sonra ekledi doktor. antidepresana başlayalı tam 1.5 ay oldu ve olması gerektiği kadar iyi değilim sanki. kötü de değilim. mutlu da değilim. mutsuzum ama bu da s.kimde değil. bu çok garip bir şey, yaşamayan yazdığımı okuyunca 'siktir git lan' der muhtemelen. ama antidepresan böyle bir şey. mutsuz oluyorsun, olduğunu da biliyorsun ama bu mutsuz olma hali seni rahatsız etmiyor.
her sabah aynı güne uyanıyor olmaya her sabah çokça ve aynı formatta sövüyorum. sonra kalkıp işe gidiyorum ve o karmaşada aslında hayatımın ne kadar monoton olduğunu unutuyorum. akşam eve gelene kadar. sonra gerzek gerzek dizi izliyorum internetten. işime yaramayacak ne varsa. düşünmeden sızıyorum sonra. düşününce bok gibi oluyor çünkü. düşününce aslında ne kadar boktan hissettiğini fark ediyorsun -ya da hatırlıyorsun demeliyim belki- çünkü.
bulunduğum bu noktaya nasıl geldim bilmiyorum. sanki bir gece yattım, gözümü açtığımda çat diye kendimi bu s.kindirik şehirde, saçma sapan bir iş yaparken ölesiye yalnız ve mutsuz buldum.
