Kafamızı yastığa koyduk mu bir bir süzülür ansızın yaşlar dolmuşsundur bir nevi içindekileri akıtma yöntemidir.karanlık oda bir de sen
Konuşacak kimsen yoktur. Kafanın içindeki senle konuşursun başlarsın ağlamaya bir zaman sonra susmasını istersin o ses susmaz iyice ağlatır ağlatır ağlatır.. sen farkına varmadan yerini uykuya bırakır. Nedendir bilmem ama o ağladığım gecenin sabahı uyanıp aynaya baktığım zaman kendimi hep güzel hissetmişimdir kızaran gözlerime aldırmadan.
Belki de hala bir şeyler hissedebiliyor oluşumun içime saldığı umudun güzelliğiydi bu bilmiyorum.
