bana geç de olsa teşhisi konan farklılık * doktor onay vermeden, bu konu hakkında hiçbir yerde yazmamayı veya insanlara bundan bahsetmeyi istemiyordum.
çocuk iken disleksi sorunu yaşıyordum, hala izleri var. bu yüzden 1 sene okula gidememiştim, aynı zamanda en basit şeyleri algılama problemim vardı, iki kelimeyi artarda söyleyemiyordum. Göz kontağı kuramıyor, konuşmakta zorlanıyorum. yalnızca yazarak kendimi ifade ediyorum *
sorunlu bir çocukluk geçirdim, babaya sahip olmanın ne demek olduğunu bilmeden büyüdüm. halbuki dibimdeydi, soğukluğundan donduracak kadar yakındı. hayatımın her evresinde yalnız ve sevgisizdim, bu yüzden çok duygusal aynı zamanda kimseyi sevemeyecek kadar kalpsizim. hiç sevilmedim, ilk okula gittiğim zaman yanımda kimse yoktu, başarılarımı gözyaşlarımı dikkate alan birileri hiç olmadı.
yıllar geçti lise dönemleri geldi, ben hala arkadaşsız ve içe kapanıktım. asla arkadaş gruplarına katılmadım, koluma girip okul kantinine giden bi hemcinsim olmadı. veya telefonda konuşmaktan keyif aldığım kankam/tanıdığım/sevgilim, bunların hiçbiri yoktu. bunların hepsi kendi seçimim, fotoğraf çektirirken bile yanımda kimseyi istemem. çok az fotoğrafım var, ve hepsinde tek başınayım.
kalabalık ortamlardan nefret ederim, zaten konuya girmeyi arkadaş edinmeyi bilmiyorum. böyle ortamlardan hep kaçtım, sadece ben ve uzun yollardı hikayem. sürekli tek başıma gezip durdum, hiçbir zaman kendimi kabul ettirmeyi denemedim. aksine kabul edenlerden de kaçtım, çünkü beni hissedemeyeceklerinden korktum. yeterince acı çektim, bu yolla yenilerine kapattım kalbimi.
18 yaşımdan beri çalışıyorum. babamın yapmadığını yapıyorum yani, o bizi değil kendi rahatını düşündüğü için şartlarına bakmadan 7/24 çalıştım. annem bu sefer umutlandı, çevre edinir arkadaş bulurum diye sevindi ama nafile. ben hiç değişmedim. her zamanki asosyal, içe dönük, soğuk, sorunlu, yalnız, sakar, toplum tarafından kabul görmeyen, sevmeyi bilmeyen, duygusal, kendi dünyasında yaşayan bir çocuktum *
benim aksime çok normal, iletişim kurma becerisi üstdüzey olan, gülüp eğlenen, sosyal, çevresi geniş olan bir kardeşim var. onu herkes sever, kendini sevdirmekte çok başarılı. annem hep kardeşimi örnek gösterip "onun gibi olmanı isterdim" diyor, bu ilk başlarda hiç acıtmıyordu. büyüdükçe kötü hissettirmeye başladı, kimse bunu benim seçmediğimi anlayamıyor. ve ben bunları anlatmaktan çok sıkıldım.
