Bir kız vardı tanıdığım. Yurt dışındaydım o ara. Onların ülkesinde de bekar anneler toplum için normalleşmiş artık. Fakat kızın kendi için hiç normalleşememiş babasını tanımamış olmak. Ne zaman bu konuya yaklaşsak soğur, kendini korumaya çalışır, hırçınlaşırdı. insanların da ilgisini çekmek için ekstra enerji harcardı. Bunlar hep babasız olmanın dezavantajları.
Bence daha dramatik olan tarafı da ben onlardayken başka başka erkeklerin eve girip çıkmasıydı. Ben üzüldüğünü bilirdim, söylemese de. Babası yerine başka başka erkeklerin eve çıktığını. Belki kendine bile itiraf edememiştir bu durumu. Babasından da kendini hiç tanımadığı, ilgilenmediği için çok kinliydi. Kız çocuk olunca daha babacı olması gerekirken iyice kinlenmiş eksikliğiyle.
Demem o ki bizi, onu, bunu şunu ilgilendirmez. Fakat karnındakini ilgilendirir. Bizim yani toplum için normalleşse de halin onu hep ilgilendirir. Kendine dahi itiraf edemese de ilgilendirir.
