yeni insanlar tanıyamayıp, eskiler ve şartlar gereği tanımaya mecbur olduğun (iş,okul vesaire) kişilerle hayatını sürdürme nedeni. hayatımızın en güzel arkadaşlıkları, ilişkileri, hikayeleri kaçıyo belki de bu sebepten. henüz tanıştım biriyle yakın zamanda, izin verin düzelteyim. yıllardır görüşmediğim bir ilkokul arkadaşım kendisi, alt yapı sağlam yani, amerika'yı tekrar keşfetmeye gerek yok. kendisi yeni mezun, henüz iş sahibi olmuş bir kadın. çok da iyi vakit geçirdik her buluşmamızda. çoğu buluşmamızda onun "kalk gidelim" demesi sayesinde buluştuğumuzu da itiraf etmeliyim. neyse, bu zat-ı muhterem ile ilk okul zamanında bir birlikteliğimizi hatırlıyorum. fakat aklımda kalan bir haftalık çocukca bir ilişki. meğer işler biraz farklıymış, çok daha uzun bir süre birlikte olmuşuz kendisiyle, kendisi anlattı. inanmadım bir süre fakat; "yılbaşında aldığın hediyeyi bile bana başkası aracılığıyla vermiştin" dediğinde tanıdık bi' çekingenin hikayesi olduğuna emin oldum. sık görüşmediğimiz için de bu kadar kısa gibi hatırlıyorum demek. bu arada hediyeyi de saklarmış hala kendisi, kutularda anılar biriktirip kendine zulmeden sadece ben değilim anlaşılan. hediye olayı da ayrı bir komediye bağlanıyor zaten, sırf sevgililer gününde birbirimize hediye almamak için, ve bunu iki taraf da birbirine çaktırmadan ayrılma kararı almışız küçük beyinlerimizle. olay şu ki ne zaman bu kadınla buluşup birer paket sigara sömürüp üçer şişe bira devirsek "acaba" diyorum kendi kendime. belki o da aynı şekilde. fakat nasıl oluyorsa gecenin sonunda kendimi yeni bi' hikaye için o kadar yorgun hissediyorum ki. "eski"ye olan alışkanlıktan belki de bu yorgunluk. yeni bi' hayat tanımak, kendini yeni bi' hayata tanıtmak.
işin sonunda kendimi yine "çekingen" ilan ediyorum tabi. düşünüyorum, sonuçta iyi yada kötü tepki alsam kaybedeciğim ne var ki ? eski, zaten kayıp. huzur mu var da kaybediyosun ? arkadaş ortamı vesaire zaten alakasız. bütün bunları göze alarak;
"arkadaşım ne güzel zaman geçiriyoruz, zaten alt yapımız da varmış bak evlensek ya biz" diyebilirim. eheh, evlenme işin şakası tabi.
ama yine de buna benzer bi' hareketlenme o kadar korkutuyo ki beni, terliyorum ve osuruyorum.
