aylar öncesi, hava çok soğuk ve sabahın körü. ankara ayazını midemde hissediyorum. üç gündür toplam sekiz saat bile uyumamışım. sebebi var elbette, deli olduğumdan değil. yüzlerce sayfa makale incelemişim, özetler çıkarmışım, kesmemiş teze dökmüşüm hepsini. yıllar önce bir ders kitabını bir saatten fazla tutamazdım elimde. "şimdi uyumasam da olur. ilerde bunlar bana başarılı bir hayat olarak dönecek." diye bir yalana inanmışım. "çalışmak en büyük erdemdir" demişler, yutmasak da gargara yapmışız. öyle ki lisede teşekkür alamayan ben dönem ortalamamı 4.0 getirmişim.
bunlar kafamdan geçerken içimi bir huzur kaplamıştı ve soğuğu daha az hisseder olmuştum. aslında bere takınca bu kadar da üşümezdim ama uykusuzluktan hayalet gibiyim, kafa da kalmamış ki bereyi evde unutmuşum. hem insan uyumayınca daha mı üşüuyor nedir?
ben bekliyorum, otobüsün daha geleceği yok. sigaramı yakıyorum, mutluluk diyemesem de bir huzur var içimde.
sonra sabahın sessizliğini delen o gürültüyle irkildim. siyah bir jip geliyordu. durağın önünden süzüldü ve hemen karşıdaki futbol sahasına doğru döndü. bir süper lig takımının antreman sahasıydı burası. jipe gözüm takıldı, park edene kadar izledim. sonra kısa boylu topçu çıktı içinden. ağzını kocaman açtı esnedi. o da çok uykusuzdu belli ki, tüm gece gezmişti.
"sonra sigarayı yere fırlatıp evime gittim ve hayata lanet ederek uyudum." deseydim etkilenirdiniz benden değil mi? ama yapamadım. okula gitmeliydim, okumalıydım, yalan da olsa tek umudum buydu. otobüse bindim, telefonumu cebimden çıkardım oyalanmak için. son yapılan aramalara baktım. en son 6 gün önce aranmıştım.
soğuk bir gündü ama otobüsün kaloriferi çalışıyordu. biraz olsun uyuyabilmiştim.
