Ha Kenan Işık, ha Münir Özkul...
Ha Kayahan, ha Attila Özdemiroğlu...
Ya da bir başkası...
"Onun öldüğünü ilk ben duyurayım, mevti değil beni manşet yapsınlar."
"Onun ölümünü herkes benden duysun, mevtayı değil beni konuşsunlar."
"Vefamı, sanatçı dostu oluşumu takdir etsinler."
"Beni retweet etsinler, beni takip etsinler, beni beğensinler..."
"Onun ardından okunan Fatiha sayısı değil, benim takipçilerimin sayısı mühim.."
Evet, belki böyle değil, belki bu kadar ağır değil...
Lâkin, kusura bakmayın, sizleri tenzih ederim, zira benim terazi bu sıkleti artık çekmiyor...
Ailesi var, akraba-i taalukatı var, doktorları var, var oğlu var...
Haber vermek ahlaken de, edeben de onlara düşer.
Bir şeyin ilanı etik olarak da, gelenek olarak da onlara münasip kaçar.
Ha olur, onlar seni ararlar, rica ederler -ki bu da zaten milyonda bir olur- sen onların ismi ile gerekli duyuruyu yaparsın.
"iyilik yap, denize at, balık bilmese de Hâlık bilir" den "iyilik yap, sosyal medyaya at, halk bilsin, ötesi mühim değil" noktasına geliş/sürükleniş...
Ayıptır, günahtır, vebaldir...
Edeb Yâ Hû, Destur Yâ Hû, Hoş gör Yâ Hû...
