bir teoridir. üzülmemenin yolunu buldum arkadaşlar ben denedim bende işe yarıyor.
öncelikle dedemin öldüğü gün içeri gittim ve aynaya bakarak güldüm. baktım ulan hala gülebiliyormuşum dedim. bu bende üzülmeyi azalttı. birinin ölümüne öyle ağlamamaya başladım. ulan bazen ağlamak ister insan. ama ağlayamıyorum amk. onu bile yapamıyorum. annem düşüp el bileğini kırdı çok fena. bizim ailede ilk defa birinin bir yeri kırılıyor. içeri gittim ve gülmeye çalıştım, yine güldüm. kuzenim öldü. yine güldüm. fizikten 0 aldım. bu zamanları ilerde hatırlayacağım deyip yine güldüm (işe yaradı yalnız o dönem fiziği kurtardım eheheh). sevgilimden ayrıldım. yine güldüm. güldüm yani. bu durumlarda bile gülebiliyorken neden üzülmeye devam edeyim ?
