ölümden korkmaz ki insan. bir saniyedir o. ya muhteşem bir acıdan sonra, ya uykuda, ya da hiç beklemediğin bir anda gözlerini yumup verirsin son nefesini. o saniyeden korkmaz ki insan.
gitmek istemez sadece insan. ya bırakıp gidilmesi muhtemel ve hiç bir yazaman tamamı bitirilemeyecek yarım kalmış işler topluluğudur gitmek istememe sebebi. ya da bırakılıp gidilmeyecek, gidilemeyecek, gidilirse ne hale geleceğini bile düşünekten korktuklarımızdır.
bazen aklıma geldiğinde, şimdi ölsem ne olur diye esip bi süre düşündüğümde, annem gelir gözümün önüne. ben bir mezardayım. o bir tek an, gelmiş bana. o saniye başımdan geçip gidivermiş diğer milyarlarcasının sonuncusu olarak. nokta demiş. gitmişim. benden yana sorun yok. hiç bir şeyin farkında değilim ve olmayacağım da bir süre daha.
mezarın başında bir kadın oturuyor. en çok gördüğüm, görmeyi en sevdiğim surat... her defasında buraya kadar gelmeyi başarabiliyorum sadece. ne hale geldiğini düşünmeye yetmiyor kalbim. o kadar cesur değilim.
ölümden korkmaz ki insan. ölümün kendisi aslında öyle çok da korkunç değildir. ya bırakıp gitmek istemediklerinizi bırakmak zorunda kalmaktır, ya asla tamamlayamadığınız işlerinizdir, ya da son nefesi vermeden önce duyulabilecek olan acıdır korkulan.
ölümden korkmaz ki insan. o sadece bir saniyedir. nokta der. gidersin...
