Hayatın böyle kendisine pusu kurduğu bir dönemdeyim. Sanki zamanı bir milyon yıl sonrasında öldürmüşüm de o da bana ölmeden önce son bir kazık atık kendi hayatımın parodileri içine hapsetmiş. Yaptığım herşey önceden yapılmış, kararı verilmiş anlamsız şeyler gibi geliyor.
Nerden başlasam, nasıl bu geldiğim noktaya bağlasam onu bile bilmiyorum. Şu proje bitse daha hayatım boyunca bilmediğim işe bitiririm ben bunu diye girişmeyeceğim. Bugün eskişehirdeyim kısa bir tatil için. Keşke diyorum bu kadar zoru sevmeseydik zamanında. Çocuklara bakıyorum burada, adamların belki geleceğe dair çok sağlam beklentileri yok ama sonunu düşünmüyorlar ki üzsün bu onları.
Ha bir de unutamadoğım bir anıyı yazayım entri boşa gitmesin, geçen eski tanıdıklardan tarikatta üst kademede bulunan birinin kızının bakire olmadığını öğrendim. Annesi bir güzel ahlaklı olması için o kadar uğraştık düştüğümüz hale bak demiş. Ne hayatlar var aq dedim. Bizim içinde bulunduğumuz derde bak, adamlarınkine bak.
