yapımcılığını erkan can'ın üstlendiği toprağın çocukları filmine konu edilen kurum. eğitim gibi eğitim veren insanı insan olma çabasına iten ve canlılara saygıyı, sevgiyi öğreten okuldur. insanın elinin toprağa değmesini bi sakinleşmesini , emeği öğretmiştir vaktiyle. elbette bu kadar doğru ve güzel bir şey olduğu gibi saklanamamıştır bu coğrafyada. kim ister ağaçların sevilmesini , kendi yetiştirdiğimizi kullanmayı , geri dönüşümü; hunharca tüketmek , birbirinin aynı zihniyette market ve samimiyetten uzak satıcı varken. çalışmak için yaşa , yaşamak için çalış , al , gerisine dokunma, (mecazen değil) kalbinin sesini unut bu gürültüde, nasır çıkmadığı sürece ellerinin farkında olma. kadınlara küçük yaşta travma yaşat ve onları uzaklaştır üretmekten, hayallerini karart , biliyorlar çünkü doğayla arasının iyi olduğunu kadınların. bir iftira at , o kadar yanlış olsun ki açıklanamasın (bkz: sora'yı taşlamak). şimdi de korkulacak hiçbir şey yok ortalıkta değil mi, köy enstitüleri yok , tarihi eserler pvc ile kaplanıyor , bi onardıkları sünger bob'a benziyor, ağaç kesmek ne kadar kolay, sokakta yürümek ne kadar zor , harika. her şey naylondan o kadar , değil mi? iki ağaç görsek orman sanıyoruz. oysa insan ne ile yaşar(dı) ki?
