üç yolcusu kalmış bir minibüsün neferleriydik biz. şoför yanında oturan şapkalı genç, önümdeki yaşlı amca ve ben... sonra istemedi şoför bizi. arkadaki minibüse binin dedi. itildik, horlandık, ama yılmadık. istenmedik belki, ama biz seçmemiştik bindiğimiz minibüsü, o gelmişti bize. sokağın başında dat dat korna çalarak o beklemişti bizi. şimdi de işi bitince bizle paramızı alıp atmıştı minibüsünden...
hayat ne garip, minibüsler falan... kah bir kişi kadıköy uzatıyorsun, kah inmek için müsait bir şey arıyorsun. sonra geliyor seni bir minibüsçü, seni kendi aracından indirip, hoyratça arkadaki minibüse binmeye zorluyor.
hadi diyelim indin, peki ya yeni minibüste sana yönelen bakışlar... onlar ne olacak? durun kardeşlerim! ben de sizin gibi bir kadıköy uzattım az evvel şoför amcaya, ama o sizin şoförünüz kadar vefalı değildi...
işte böyle... hayat ne garip minibüsler, dolmuşlar ve hatta vapurlar falan...
