haftalardır aylardır nedenini bir türlü çözemediğim bir depresyonun içerisindeyim annemi babamı dahi aramıyordum onlar arıyor iyiyim deyip kapatıyordum hatta hocam odasına çağırıp 'senin neyin var söylesene ruh gibisin 1.dönem böyle değildin' dedi haftalardır aylardır ağlamadığımı farkettiğimde hocamın karşısında ağlıyordum 22 yaşındayım neden böyle olduğumu düşünür dururum ben hala böyle bunalım takılırken dersim olduğu için önlüğümü giyip hastaneye gittim öyle bir moddayım ki yaşama hevesim gitmiş içim çürümüş yanımdan kim geçiyor kim geçmiyor görmüyorum bile derken köpeklerin olduğu bölüme gittim yavru bir köpek kucağıma aldım patisini ve kafasını boynuma gömüp uyumaya başladı titremesi geçti üşüdükçe daha çok boynuma sokuluyordu belki yarım saat boynumda uyuyan köpeği izledim o anda içime bir sıcaklık aktı tarifini anlatamam işte o an gerçekten bir şeyler oldu benden sevgi bekleyen bir yavru köpek sadece beklediği bu şevkat çıkarı yok o kadar saf geldi ki dedim o an işte kızım bir şeyler seni hala mutlu ediyor yapmak istediğim ve yardım edebileceğim aklıma geliyor ben gerçekten bu sıçtığımın depresyonundan kurtulmak istiyordum hala nasıl yapacağımı bilmiyorum ama hala içimde bir umudum var.
