eceliyle ölmediyse ve intihar ettiyse eğer içinizde her adını duyduğunuzda ansızın harlayan bir ateş olur. bir an sızlatır. sonra geçer. sonra yine aynı. üzüntü yerini öfkeye bırakır.
" En kısa tabirle çocukluğumun bir parçası eksildi sanırım. En derin anlamıyla da ancak böyle anlatılabilir zaten. Bir insanın en sevdiği hiç unutmadığı anıları değil mi çocukluk anıları? Niye eksiliyorlar? Eksilmeseydin hayatımızdan daha hatırlayacağımız yığınla anımız, bir sürü an’ımız olsaydı ya. Ben çok kızgınım sanırım sana. Hatta öyle böyle kızgın değilim tarifi yok. Kızgınlık geçer de, kırgınım ben sana. Çok kırgınım. Daha yaşayacağımız onca şey varken bırakıp gitmek olmadı. Düğünde halay başı olacaktın, damadın sadıçlarından olacaktın. Düğün konvoyunun önünü kesen çocuklara parayı sen verecektin, arkadaşlara sigara ikram edecektin. Teoman konserlerine gidilecekti. Bağıra böğüre şarkıları söylenecekti. Hatta bilmediğimiz yerlerde geveleyecektik. Onca şehir varken gezilmemiş. Onca ülke varken görülmemiş hepsini bırakıp gitmek ne kolay oldu öyle. Sana yakıştıramadığımdan mı yoksa konduramadığımdan mı bilmiyorum. Ama olmadı böyle. Bunca şey ve daha niceleri varken çekip gitmek olmadı. Hayatlarımız hep 1 eksik olacak şimdi. işte şimdilerde bir eksiğiz. Hem de öyle bir eksiğiz ki, sorma. Sen zaten hiç sorma. Sen sadece bil ki bir eksiğiz…"
Bunları ardından ben yazmıştım. Şimdi yazamam güzel şeyler. Çok kızgınım sanırım en kolayı seçtiği için.
