ilerde dönüp yazdıklarınızı okuduğunuzda,cok tuhaf hissedersiniz.Bunlarimi yaşamisim ben diye şaşirirsınız...Sonra hic bir yazınizi mutluyken yazmadiginizi farkedersiniz..Dibin dibindeyken yazılan yazılar..insan hayatının karanlıgini? neden yaziya aktarirki..Içini dökmek için mi?..Tekrar okuyup hatirlayip aglamak ,aci cekmek icin mi?..Rahatlamak icin mi?.Hiç kimseye güvenemedigi icin mi?.Bilmiyorum...Yazmiyorum artik.. Yazmak bi bakima insanin kendisiyle yüzleşmesiyken ..Kendimle yüzleşmekten korktuğum için mi??Yazmıyorum..onuda bilmiyorum..Yazmamda gibi geliyor bundan sonra..Tek bildigim kendimi daha güçlü hissediyorum bu sıralar...ilacı biraktıktan sonra daha ben gibi bir "ben"var.. Korkularımla zaaflarimla daha güçlü bir "ben"..Kendimi antidepresanlarla uyuşturarak kendime verdigim zararin farkinda olan bir "ben"...Yok yinede yazı yazmam artik..Baskalarinin yazilarini okuyup kendimden parcalar bulmak en iyisi...Dipten yüzeye çıkmaya çalışırken o yazilara ihtiyacim yok..Bu siralar ihtiyacım olan tek sey "kendim" olabilmek..
