kendisini bir deneysel sallamanın prensi olarak adledebiliriz. şöyle ki turan evde otururken aklına bir deney fikri düşer bir kova su ve fırçayla deney mahalindeki yani duvarın önündeki yerini alır. ve fırçayı suya banıp duvara suyu attırır. daha sonra karısı gelerek ne yaptığını sorar turanda allah var mı yok mu onu anlamaya çalışıyorum der.
olay şöyledir; turan duvara attırdığı suyun duvarda gelişigüzel şekiller çıkardığını görür ve eğer bu şekiller raslantı sonucu oluşuyorsa yani ben bilerek ve isteyerek bu şekilleri duvara yapmadıysam dünyada kendiliğinden oluşabilir mantığıyla hareket eder ve bu bilimsel! deney sonucu allah olmadığına kanaat getirir(inanmayan röportajını okusun). kendisi eski bir din görevlisi olması münasebetiyle takdirle karşılanır yeni içine girdiği camia tarafından.
olaya bir de ters açıdan bakalım. diyelim ki turan allaha inanmayan bir ailede yetişmiş ve allahı tanımamakta ve fakat birgün elinde bir kova su ve fırçayla malum deneyi yaparak allahın varlığına eriştiğini düşünelim. yani ben bu şekilleri rastgele oluşturdum ama illaki bu suyu duvara fırlatacak bir güç lazım dediğini düşünelim. böyle söyleyen eski bir ateistin gerizekalı, bilimden bihaber, beynini kullanamadığı söylenecek ve deyim yerindeyse afaroz edilecektir.
o halde turan dursunun deney saçmalığı ve aydın yakıştırması yapılması asla bilim sınırları içerisinde değerlendirilemez. kendisi düpedüz belli bir kesmin bayraklaştırmaya çalıştığı bir kimsedir. ki bunun nedeni de eski bir din görevlisi olmasıdır. yoksa herhangi bir şekilde bilimden bihaber bir kişiliktir.
ama gel gör ki yurdum insanı dine saldırmayı aydınlık, saldıranları ise aydın olarak görmektedir.
