Annem sadece kardeşime su tabancası alabilmişti. Dışarıyı çıkmayı sevmediğinden balkondan çimenlerin üzerine sıkıyordu, su bittikçe lavabodan doldurup mutluluğu kaçmaması için telaşla tekrar balkona koşuyordu. Annem de çocuğunun güldüğünü gururla izliyordu. ikisi de balkonda ve ben içeride mantığı ve sebebi olmayan öfkemle başbaşaydım. Gerçekten bir sebebi yoktu, kardeşim mutluydu ve ben buna öfkeleniyordum. Bazı şeylerin sebebi yoktur. Öfkemin tavan yaptığı bir anda balkona koştum. Sırasıyla; beni görmeden önceki gülüşünü, gördükten sonraki şaşkınlığını ve sarı su tabancasından gelen çatırtılarla aynı orantıda gözyaşlarını hiç unutamadım. Bu anıyı hatırlayıp gizlice ağladığım, gidip "ayağa kalksana bir sarılalım" diye gizlice özürlendiğim çoktur. Siz kardeşlerinize önem verin ve sarı su tabancalarına gözünüz gibi bakın.
