bu bok bende sanırım 12 yaşımda falan başladı. geceleri uyuyamıyordum, uyuduğumda uyanamıyordum. bir gün bir matematik sınavından önce yine uyuyakaldım, sabah bir kalktım saat 11 mi ne olmuş direk hocayı aradım, hocam uyuyakaldım, ne yapayım? hoca, kaldın, sınıf tekrarı falan uğraşırsın dedi. beni pek sevmezdi kaşar karı, sorun çıkarmayan ama sorunlu olan bir öğrenciydim. ben de durum böyle olunca anneme, abime söyledim sanırım kaldım diye. düzenli aralıklarla dayak yiyen bir evlattım, abim beni çok korkuttu babam böyle kızıcak, sen şöyle salaksın diye, ben artık bana yapılabilecek işkenceleri düşünmeye başladım, aklıma öyle korkunç şeyler geldi ki korkudan altıma sıçıp, işkence mi yoksa ölüm mü diyerek intihar ettim. gördüğünüz üzere ölmediğim için, beni pek tabii psikiyatra götürdüler(hastane zorunlu tutuyordu), o karı da bana concerta verip yolladı, ben olsam beni ailemin elinden alırdım ama neyse, concertanın kafası iyiydi ama o bitince bana devamını alacak bir ailem yoktu ki zaten dehb bende yoktu. o ilacı bana dehb tanısıyla vermişlerdi ama ben hiçbir zaman o tarz bir çocuk olmamıştım, sadece ilgimi çekmeyen şeylere ilgi göstermemekte kararlı bir çocuktum. ilaç kullanmadan yıllar geçirdim, hep deli gibiydim, biraz da dengesizdim, her zaman kötü bir şey olacak diye etrafta dolaşır, abim beni dövdüğünde de kötü şey şimdilik bitti diyip rahatlardım. dayak yediğimde öyle güzel uyurdum ki anlatamam. abim ben liseye geçince evden uzaklaşmaya başladı işte o zaman iyice kötüleşmeye başladım, o üniversite, askerlik, iş, evlilik derken artık beni dövmeye zaman bulamıyordu ve benim kötü kehanetlerim tamamlanmıyordu.böyle olunca ben kötüleşmeye başladım, artık bazen tek başımayken durmadan ağlama krizine giriyordum veya kendime zarar verecek şeyler yapmaya çalışıyordum. kulak deldirmek, piercing falan da canımı acıttığı için başta işime yarıyordu, artık onların da acısını hissetmiyorum. bu süreçlerden birinde bir psikiyatra gittim o da beni susturdu, prozac verdi yolladı, beni dinlemediği için ilacın bende yaratacağı etkiyi de bilemedi, 2 hafta sonra bende tekrar intihar düşünceleri oluşmaya başlaşmıştı, ben tamamen bir ölüye dönmüştüm, duygusuz tepkisiz bir insan olmuştum. bunlar olurken 16 yaşındaydım, bir ay sonra tekrar psikiyatra gittim ve bende intihara meyil oluşturduğunu ve ilacımı değiştirmesini söyledim. o da bana celectra mıdır nedir öyle bir şey verdi o da bende bir sikim etki oluşturmadı. ben de ilaç sevdamı bıraktım. 17 yaşımdaysa sigara kafasını keşfedip sigaraya başladım ama onu da evde içemiyordum çünkü durmadan beni yakalayacaklar diye düşünüp midemi bulandırıyordum, sigara beni bazen kusturuyordu. yaşım 20 oldu bu süreç içinde, belki kendimi tedavi ederim diye psikoloji okumaya başladım. şimdi üniversitemin psikoloğunda terapi görüyorum ama ona 7 aydır gitmeme rağmen asla gerçek sıkıntılarımdan bahsetmedim, geçen ona gerçekleri söylemediğimi unutup 12 yaşımda intihar ettiğimi anlattım, adam biraz şok oldu tabii 7 aydır ona siktiri boktan şeylerden bahsedip asıl sorunlarımı bahsetmememe. neyse en son cidden kötüleşmeye başladığımı fark ettim. her sabah kalkıp ulan bugün şöyle güzel bir akıl hastanesinde olsam, hani böyle dövdükleri, tecavüz ettikleri değil de, her gün yemeğini getirip, deli deli konuşunca garipsemeyen, düşünmek zorunda kalmayacağım bir yerde olsam diyerek uyanınca bir de üzerine öğlenleri sakinleştirici diye çıldırmaya başlayınca iyice sıçışa gittiğimi anladım. işte böyle, bir şey söyledikten sonra kendimden nefret ettiğim hayat değil de bir akıl hastanesinde olsam keşke diye uyanmalarım artınca buraya da bir yazayım dedim. belki biri bana ilaç tavsiye eder diye.
