Hep bir yanınız daha yarım, daha eksik. Ben babamı kolon kanserinden kaybettim. Bilirsiniz, kanser çok acı veriyor ve babam yaklaşık 3 ay içinde gözlerimin önünde öldü. Ablam, annem ve ben baş başa kaldık bir anda. Evdeki her yerde onun izleri vardı. Kahvaltı sofrasında her zaman oturduğu sandalye, banyoda ki diş fırçası... Zor çok zor. Mezun olacağım, bir gün evleneceğim, çocuğum olacak ama babam yanımda olamayacak. Nasıl tarif edilir ki bu? Ben babama çok fazla sevgimi gösteremedim, her ne kadar onu çok sevsem de. Bazen olur öyle, birini çok severim de belli edemem.
ilk 1 ay şaşkın şaşkın dolaşıyorsunuz etrafta. Baş sağlığı dileyenler, evde babanı anımsatan bir eşya hatta bazen bir şarkı yetiyor onu hatırlatmaya. Sonra ne mi oluyor? Bir silkelenip kendinize geliyorsunuz. Güçlü gözükmeye çalışıyorsunuz, bir süre sonra güçlü oluyorsunuz da. Hala çok acıtıyor, yakıyor belki canınızı onun yokluğu ama biliyorsunuz ki anneniz, kalan aileniz için yaşamak zorundasınız.
En önemli şey erken tanı. Kanser içinizde sinsi sinsi ilerliyor çünkü. Bir rahatsızlık hissettiğinizde geçiştirmeyin. Erken tanı sizi hayata ve sevdiklerinize bağlayabilir. Erken tanı ile kurtulan binlerce insan var. Ve bu benim babam hakkında yazdığım son entry. Yazmak iyi geliyor, duygu sömürüsü falan değil amacım, belirtmek isterim.
