Sevmediğimiz işlerde çalışıyoruz, sevmediğimiz üniversitelerde okuyoruz, sevmediğimiz yollarda yolculuk yapıyoruz, çok hayal kurup hiçbirini gerçekleştiremiyoruz. Ama bu kadar çok sevmediğimiz şeyin arasında biz yine de birini, o biriyle olan ihtimalleri çok seviyoruz. Mutlu eden, tutunacak tek dalı bize bırakan bu sevgi oluyor. O sevgi de kuşun kanadından düşüyor, bu sefer hiç olmadığımız kadar mutsuz oluyoruz. Mutsuz olalım olmasına, mutluluk o zaman anlamlanır belki ama bu kadar mutsuzluk yumağı insanların kaldırabileceği bir yük olmaktan çıkıyor.
