insanlık beynini bir artı olarak kullanmaya başladığı, kendini ve evreni gözlemleyip, sorgulamaya başladığı günden beridir hep aciziyetine bir destek aramıştır.
Hayvanlar insanları avlar, o gider kendisinden güçlü bir varlık ister ki kendisini korusun.
Savaşlar çıkar, insanlar birbirini kırar, insan yine güçlü bir varlık ister ki kendini düşmandan korusun.
Açlık çeker, susuz kalır. Dertlere düşer. Yine bir üstün güç ister ki bu çilelerini bitirsin.
Güneş'e tapar, bakar ki güneş de batar. Ay'a tapar, bakar ki güneş doğunca tapındığı şey ortalıktan kaybolur. Başka ilah arayışına girer.
önceden parça parça tapındığı ilahlara bakar, hepsinin ayrı ayrı olarak güçsüz olduğuna kanaat getirir. Bu sefer de hepsini aynı potada eritir, mutlak güç hayal eder. Aklının ermediği, gücünün yetmediği şeyleri ilahına havale eder. Rahatlar.
Put yapar, yaratıcısını resmeder, tanımaya çalışır. Çünkü insan yaratılmak ister. Kendini özel hissetmek ister. Kainatın kendisi için var oldugunu bilmek ister. Bir hamamböceği ile aynı ataya sahip olduğu fikri onu iğrendirir. Sokaktaki yürürken ayağı ile vurduğu taş ile ortak kökeni oldugunu reddeder. Çünkü bunlar insanı özel hissettirmez. Nefret eder.
Ve son olarak, evrene hükmetmek ister. Bunu beceremez, tanrısına sığınır. O hükmeder.
