Kürtçede var olduğu söylenen 8308 sözcükten; 3080 tanesi Türkçe, 2000 tanesi Arapça, 1200 tanesi Zent Lehçesi, 1030 tanesi Farsça kökenlidir. Geri kalan yaklaşık 1000 sözcüğün ise yaklaşık 700 tanesi Ermenice, Çerkezce, Gürcüce, Pehlevice… gibi dillerden geldiği bilinmektedir. Bu sözcükler de çıkarıldıktan sonra, geriye yalnızca 300 tane sözcük kalmaktadır. Yani kürtçede var olduğu söylenen 8308 sözcükten, yalnızca 300 tanesinin kökeni bilinmemektedir. Bir sözcük kümesinin “dil” olarak sayılabilmesi için, onun ciddi anlamda bir söz varlığının olması gerekmektedir. Bu anlamda % 97′si yabancı dillerden alıntılanan sözcüklerden oluşan bir söz varlığıyla bir dilin olduğunu düşünmek, gerçekten kabul edilir bir şey değildir.
Kaynak: Türkiye’nin Etnik Yapısı – Ali Tayyar Önder
Ayrica kürtçedeki söz dizimi, Türkçedekiyle aynıdır. Normalde Hint – Avrupa dillerinde yüklem ortada olurken, kürtçede Türkçedeki gibi yüklem sondadır. Bu da kürtçenin, Türkçe temelinde farklı sözcüklerle oluşturulabileceğine işaret etmektedir. Ki zaten “kürt” ve “kurmanç” sözcükleri bile Türkçe kökenlidir. işte bu iki sözcüğün Türkçedeki anlamları:
KÜRT:Kar yığını, çığ, bir çeşit kayın ağacı, ayva ağacı
KÜRÜD:Merih gezeğen, süpürge otu
KÜRT:Kalın kar yığını (Kazak lehçesi)
KÜRTiK:Yeni yağmış kar (Kazak ve Tarançi lehçesi) çığ (Sor Lehçesi)
KÖRT:Kar yığını, saçak, kar yığıntısı (Çuvaş, Kazan, Tatar lehçesi)
KÖRTÜK:Kar denizi veya kar çölü (Uygur lehçesi),
KÜRTKÜ:kar yığını
Kar yığını (Karakırgız lehçesi)
KÜRTÇÜK:Kar yığını (Yakut ve Çeremis lehçesi)
KURMAN(Ç): Gedelgeç, yay konan kap, yaylık (Oğuz ve Kıpçak Lehçeleri)
Bugün bir kürt boyu olarak gösterilmeye çalışılan “kırmanç / kurmanç” boyunun adı bile, Kuman Türkleri ile bağlantılıdır ve bu adın tarihteki büyük bir Türk boyu olan “Kurmanlar“dan geldiği düşünülmektedir. Daha birçok sözcük, Eski Türkçedeki sözcüklerde çok yakındır.
(Örnek isteyene daha ornekler verilir.)
