düşünmenin farazi olduğu herhangi bir ihtimale dayandırılamayacak canlıların üç evresinden sonuncusunun sonuncusu.
ölümden sonra ne olacağını tahayyül etmeye çalışmak insanın hayat dahilinde üretim enerjisini paranoyakça bir ihtimalle tüketmekten başka bir işe yaramaz. ahir zaman, cennet, cehennem, reenkarnasyon v.b. kavramlar, insanların çok düşük bir ihtimale kapılıp aslında var olmuş ölüm öncesi hayatı irdelemelerinin sistematik bir şekilde engellenmesinden ibarettir.
ölünce annem, babam, kardeşim, eşim, dostum ne olacak? ben ne olacağım? gibi mahşeri hayal edebiyatlarıyla insanlar hayattan bi haber yaşam formlarını fiziksel olarak sürdürseler de ruhsal olarak ifadesizlik içindeler.
varlığını bildiğimiz şeyler:
zaman
mekan
materyal
yoğun istek üzerine hadi ruhu da katalım işin içine.
a priori sorular şöyle olacaktır?
e ruh ne oluyor amk? yok mu oluyor?
ruh diye bir şey yok tabi minik karetta karetta sadece insanlarda gelişmiş yaşama güdüsü var dediğinde? ebediyete inanan insan canlısı ya hassitr ordan deyip
içten içe acaba diyor ya da dışsal bir tedirginlik, infial yaşıyor.
insanlar duymak istediklerini duyacaklarını ve zamanda yitip gidecek kadar önemsiz olmadıklarını düşünerek yaşıyor.
üzgünüm; şahsi fikrim ölüm sonrası diye bir olgunun zaman ve mekan bağını koparacağından dolayı mümkün olmadığıdır.
