Hiç ozanların ölümünü seyrettin mi, gölgelerin içinde saklanan ozanların ölümünü. Kendi içlerinde yazarlar o sözleri, kendi içlerinde yaşarlar, ellerinde müzik aletinin bir parçası çaldıkça yaşar yaşadıkça çalarlar. Sen hiç çocuğunun ölümünü yaşadın mı? Müziksiz insan kopuzsuz ozan, çocuğu ölen bir baba gibidir. insan büyüdükçe müziği öğrenmiş, bedenin büyümeye ihtiyacı olduğu kadar ruhun da eğitilmeye ihtiyacı varmış. Soluk ve yaşlı bir dünyada nice ozan gelip geçti, nice söz edildi nice müzik unutuldu gitti. Ancak işlenen her konu hafızalarda ve tecrübelerde kalakaldı. Geçmek bilmedi, bitmedi bir türlü.
Ozanlar öldü, kopuzları kırıldı ancak acı hep baki kaldı.
