Gerçekten üzüldüğüm, her aklıma geldikçe esefle of dedirten bir mevzudur. Bazıları gerçekten itici görünüyorsa da bazıları insana, masum bir kız çocuğu olarak dağa kaçırıldığı yada kandırılarak götürüldüğü zamanlarını düşündürtüyor. Yanlış anlaşılmasın, elbette ki elinde silahla görüldüklerinde öldürülmelidirler. Böyle bir şeyle karşı karşıya kalsam, kesinlikle tetiğe basacağımı hayal edebiliyorum. Fakat bunu hınçla, derinden bir kin ve gadirle yapabileceğimi sanmıyorum. Zaten haklı olan savaşçı kinle değil, aklıyla ve vicdanıyla çarpışır. Öldürdüğünde de ne şehvetli bir zevk, ne de vicdan azabı hisseder. Sadece, içinden kısık bir sesle keşke onların arasında olmasaydı der.
