Zayıfladık iyice.
Dokunsalar anıra anıra ağlayacak bireyler haline geldik.
Ne komünistiz, ne faşist artık.
Neredeyse hepimiz depresifiz.
Elimizde avucumuzdaki kırık dökük umutlarla derme çatma evler kurduk.
içlerine bizi sevdiklerine inandığımız insanları yerleştirdik hep ama yalnız kalan yine bizlerdik.
Bir kez bile “Niye” diyemedik yüzlerine,
kendi kendimize konuştuk bunun yerine.
Evvel zamanda içinde bizi ayakta tutan anne dualarının yerini, anti-deprasan ilaçlar almaya başladı.
Çok yalnızlaştık dostum,
olağanüstü yalnızlaştık hem de...
