bu iddaayı özel telefonunda 400 aşkın kişi, iş telefonunda sürekli iletişim halinde olunan 200 kişi twitter da, facebook da, whatsap da çok popüler biri gibi değil ama dün sanal aleme dalmış biri gibi de değilken yazıyorum.
anlatmak istediğim ise yalnızlıklardan daha başka;
kalabalıklar!
hangimize gelmemiştir ki bir gece yarısı dertleşecek kişi isteği?
karşılıksız,çıkarsız sizi dinleyebilecek yaptığınız genel gecer yanlışlara bile onay verebilecek birisi.
hangimiz tam teslimiyet halinde bir başkasının ten sıcaklığını hissetti kalbinde?
en son ne zaman seviştiniz sırf sevişmek için olmayanından.
bütün sırlarınızı konuştuğunuz arkadaşlarınız en son ne zaman arkanızdan konuştu?
çok uzun süre geçmiş olamaz!
ya da siz dün müydü? ya da bugün?
hangi dostunuzla, diğer dostunuzun dedikodusunu yaptınız?
sevgiliymiş gibi yapmadığınız sevgiliniz oldu mu hiç?
tüm bu ortam,alem, içinde bulunduğumuz her topluluk bize birleşmeyi, her şeyin beraberken güzel olduğunu anlatıyor.
bunun nasıl yapılacağını bilenimiz var mı?
biz;
sokakta 9 aylık oynarken gayet mutlu çocuklardık. tek derdimiz anne! çıkmamaktı...
akşamları da körebe oynardık. kızlı-erkekli!
şimdi bir çocuğumuz olsa ilk öğüdümüz 'sokağa asla çıkma' olacak.
bu tezatlık neden?
her nesil yetiştikçe kopuyor kendini yetiştiren nesilden.
fark daha da açılıyor.
ve biz popüleriz, resimlerimi çok beğenen var, retweet çok aldım diyerek kendi yalnızlığımızı kamçılıyoruz git gide.
instagram'a fotoğraf atmak için geziyoruz. swarm'dan check-in yapmak için sosyalleşiyoruz.
ileri medeniyet dediğimiz şey çok sosyalleşmek ise;
internet dünyası tam aksine bizi asosyalleştiriyor!
diyeceğim şudur ki;
ortam, arkadaş çevresi,dostlar,iş, gezme,eğlenme derken 'biz'i 'biz' yapan unsurlardan da koptuk.
birazdan gidip bunca yıldır yapmadığım bir şey yapıp annemin dizlerine başımı koyacağım.
tüm yaşadığım aşklardan, nefretlerden, vurmalardan, kırmalardan,ölümlerden, ihanetlerden açıp gözümü de yapamadığım bir şey bu.
sizin de sığındığınız tek şey 'şu'yalnızlığınız değil mi?
