başarılı bir tiyatro eseri izlermiş ya da bir roman okuyormuşcasına gözünüzün önünden kayıp geçen bir film.
oyunculuklar harikulade fakat beni esas etkileyen yanı diyalogların çarpıcılığıydı. karşılıklı serzenişler, hepsinin haklı yanları yanlışları var.
hep içinizde tuttuğunuz bir fırsatını bulup söyleyemediğiniz sizi kemiren düşüncelerin dışa vurumu; bu aslında konuşmaların özü. fakat kendi adıma söyleyim aklıma gelen bu denli yoğun düşünceleri bir çırpıda toparlayıp söyleyemedim hiçbir zaman. necla karakterinin söylediği gibi karşımdakinden bekler oldum hatasını görmesini, yanlışını yüzüne vurmamayı bir erdem saydım kimi zaman. kim bilir belki bir nebze de korkaklık neden oldu buna.
böyle kesik kesik düşünceler hepsini yazıp toparlamaya üşendim. her izleyen kendince bir anlam çıkarır, uzatmanın da anlamı yok aslında. izleyin, tavsiye ederim.
