doğanın, ormanlığın içinde ücra bir yer*. mümkünse insanda hüzünlü bir yeri de anımsatmasın. ruhsuz, duygusuz ürkütücü bir orman. ölme şeklim, açlıktan olsun aç ölmek, bir kaya parçasının üzerine bitkin düşmek. yapayalnız, kimsesiz bir şekilde ölmek, insanda hiçbir üzgünlüğe sebep olmaz diye düşünüyorum. insanlardan tam bağımsızca ölmek bu. bir köşede iskeletimin üzerinde minik karıncalar dolanıp oynasınlar. üzerimde böcekler gezinip dursun. ne biliyim, belki köpekler kemiklerimle oynarlar toprağa gömerek. ya da o an bedenim parçalanır yaban domuzları tarafından. doğaya karşı işlediğim suçlar azda olsa affedilir umarım.
