Dün akşam yaşadığım ve kendimden ölmek istercesine utandığım meseledir. Öyle ki kendimi kaybettim yok yere. Ellerim titriyordu. Sesim kısılana kadar bağırdım. Kendime zarar verdim. Saçımı başımı yoldum. Duvarları yumrukladım kafa attım. Sevdiğim insana saldırdım. Hakaretler yağdırdım. Ve bu aralıksız 3-4 saat sürdü. Sonrası artık nefes alamamaya başladım. Gözlerim kan çanağı.. KOmşular polisi aramış. Polis geldi, ev sahibi ve oğlu geldi. Muhtemelen birbirimizi kestik zannettiler. Şu an çok utanıyorum yaptığımdan. Rüya gibiydi sanki her şey. Kendimi öldürmek istiyorum hala. O kadar kötüyüm ki. Hiçbiriniz anlayamaz sözlük. Çok yorgunum. Kendimi cani gibi hissediyorum. Kendimden tiksiniyorum ve sadece kaçmak istiyorum. Kaçıp kurtulmak. Kimseye haber vermeden hiçbir şey almadan yanıma. Sevdiğim insana da öfkeliyim. Kendime gelemedim. Nöbet halindeydim. Doktora götürmek yerine tahrik edip her şeyi mahvetti. Neler yaptığıma ben bile inanamıyorum. Üstümdeki kıyafetleri bir çırpıda parçaladım. Her şeyi yıktım. Yok ettim. Neden.. Neden oluyor.. Yarın kaçıp Fethiye'ye gideceğim. Dayanamıyorum. Bana bi çare verin ne olur.. inanabiliyor musunuz?.. Polis geldi evime.. Ev sahibim dil döktü.. Dakikalarca konuştu. Gel bira içelim dedi. Ben bu hale düşecek kadar nasıl çıldırdım? ALlah kahretsin. Keşke ölsem. Düşündüğüm tek şey bu.
