Celalilerin ahını alan Osmanlının yok olması bir elzemdi ve gerçekleşti.
celaliler
kimsenin bilmediği bir savaşta öldük,
kimsenin görmediği, kimsenin duymadığı;
bilemedik bile savaştıklarımızı,
göremedik bile, duyamadık bile.
sağır ve kör bir ölümdü bizimkisi,
başımıza yıkıldığında dünya.
kimseye anlatamadık ne için savaştığımızı,
birlikte öldüğümüz omuzdaşlarımızdan başka.
göremezler, duyamazlar bizi; bizden sonraki kuşaklar.
işte bundan, bilemedik, kiminle savaştığımızı.
bugün yensek de zalimi, izin vermedi yaşamamıza
geleceğin zalimleri, mazlumun kanıyla yazdıkları kitaplarında.
bizim mazlumlarla biraraya gelip
kılıç salladığımızı anlatıyorlar düşmana.
önce zalime sapladık o kılıcı,
dökülen kanla, kan kardeşi olduk sonra,
başka diyarların mazlumlarıyla.
bilemezdik yine de zalimlerin
yazacağını tarihi, uzak çağlarda.
haykırıyoruz size satıraralarında ey sınav atları,
kanmayın onların yalanlarına.
kimsenin bilmediği savaşlarda öldüysek de biz,
kimsenin görmediği, kimsenin duymadığı,
bir mazlumun ruhunda dirilmesini biliriz,
bize yeniden gerek duyulunca.
o zaman inler mi şehir meydanları? inler inler.
o zaman dinler mi zalimler sesimizi? dinler dinler.
o zaman çekilir mi halay, tepilir mi horon?
elbette elbette elbette.
savaşmaya gerek duyulmadığı o gelecek çağda,
bizler de silah bırakacağız.
ne kanımız dökülecek ne dökeceğiz kanımızı
kan kardeşi değil can kardeşi olacağız.
