Ölüyor, öldürülüyoruz ve bunun hakkında doğru düzgün bilgi bile alamıyoruz. Acımızı yaşayamıyor, haykıramıyoruz. Susturuluyor, bastırılıyor, görmezden geliniyoruz.
Acımızın bi değeri yok, giden canların bi önemi yok.
Unutuyoruz. Unutmak zorunda bırakılıyoruz.
"kör olasın demiyorum
kör olma da
gör beni"
Acıyı bal eylediler, istesek de göremiyoruz.
Görsek de konuşamıyoruz.
Konuşsak, duyanımız yok.
Daha ne kadar kör kalacağız bu acılara, ne kadar lal? Veya daha ne kadar unutmamız gerek ?
Hiç sonu yok mudur bu acıların? Kaç kez ölüp kaç kez yaralanmalıyız, kaç kez yok olmalıyız kana doyması için bu canavar?
