küçükken ya bir şey bir yerimizi keserdi, ya yere düşerdik, bir şey olurdu. elimiz filan kanardı. yanımızda bir arkadaşımız varsa acımızı görür ve acıya ortak olduğunu göstermek için bir şekilde elini parmağını keser o kana kendi kanını bulaştırırdı. sonra bu kişiler birbirine kan kardeşim demeye başlardı.
kan kardeş zamanla işlevini ve içeriği kaybetti, yozlaştı.
kan kardeş oldu sana. Kan + Ka(rdeş) = kanka
oradan da popüler kültürün cıvık haliyle beraber o da kenkse, kankiye, kankoşa döndü.
kaynak : fikirtepe çocuğu olmak adlı eserden.
