Ölüme gülünmez de insanın sinirleri çok laçkalaşıyor. Bir yakınım babasını kaybetti. Defnettik. Evlerinin önüne geldik. Duvara yaslandık. Boş boş bakıyoruz. Tam o sırada bir bisikletli yoldan geçerken önümüzdeki arabayı "zart" diye çizdi. Nasıl çizmek. Nedendir bilmiyoruz. Gülme krizine girdik. Herkes "kınar gözle" bize bakıyor. Birden sustuk. O içimizdeki ateşin sıcaklığını hissettik yine aniden. Öyle saçma bir sey oldu.
