ilkokul 1 e gittiğim sene. baba ve annemle vesikalık çektirmeye gidiyoruz. ön koltukta annem var, ben babamın hemen arkasındayım. gümüşi tempramız var. iyi de gidiyor hani.
vesikalık çektirdikten sonra babam okula bırakacak beni.
foto rafet diye bir fotoğrafçı var, hala aynıdır tabelası. babam yaşlarında isminin rafet olduğunu düşündüğüm bir amca beni sandalyeye oturttu ve "buraya bak." dedi. aynen dediği gibi yapsam da 11.denemeye "oldu bu iş." dedi. rahatladım, sıkılmıştım çünkü. "2 gün sonra alırsınız" dedi babama. babam "eyvallah, iyi işler" dedi çıktık foto rafetten.
arabaya bindim, sıcaktan kavrulmuştu araba. babam kolunu geriye attı, park ettiği yerden çıkardı arabayı. okula gitmek üzere gazladı.
bu sırada aklıma bir fikir geldi. ellerimle babamın gözlerini kapadım, "bil bakalım ben kimim" dedim sesimi değiştirerek. arabada annem babam ben vardık zaten bu hareketin ne kadar aptalca olduğunu yıllar sonra anladım.
annem telaşla "oğlum, baban araba kullanıyo ne yapıyorsun?" deyip ellerimi sertçe itti. ben fena bozulmuştum, halbuki bir sürpriz-neyin sürprizi be çocuk- yapmak istemiştim.
babam da aynadan bana bakarak "oğlum aşık mısın bu ne hareket böyle?" dedi. bir anda kıpkırmızı kesildim. çünkü sınıftan suna diye bir kıza aşıktım. babama söylemeyi bırak kendime bile söyleyemiyordum daha. babam aşık olduğumu da nereden biliyordu. bir şey diyemedim.
sonra akşam komşulara anlatıldı büyük sürprizim. gülündü kahkahalar atıldı,
ben ise hala babamın aşık olduğumu nereden anladığını düşünüyordum.
