nomos bizim dilimizde namusa benzer. gerçekten de nomosta söz konusu olan şey böyle bir şeydir.
saflık, saffet anlaşılmalı, bir doğruluk olmalı.
ayrıca hiçbir yere ait olmayan nomos olmaz.nomos'u örf, adet, ahlak, gelenek, kanun olarak anlayın o bir yere aittir.
tam da belli olan şeyden neşet eden örf'ü kaleme alır.
yine batı dillerine baktığımızda "name" e benzer. tam da ad olsun, nam olsun, şan olsun dediğimiz şey
yine tikel, toplumsal, ahlaki bir bağlam olur. namımızı sürdürecek olanlar bizim çevremizdekilerdir. bu ise yurttaşlık bağı ile ilgilidir.
nomos aslında yunanca'da tam da ezgi, armoni dediğimiz kelimeyle bir ve aynı şeydir.
çünkü o dönem kültürel yapısı eğitim araçları büyük ölçüde masalllar ve destanlarla veriliyor ki bu kültür sözlü kültürdür. homerik metinler bir müzikalite ile verilir. nomos un ezgi ile bağıntısı budur.
bu anlamda bir adet, kanun, alışkanlık ifade eder.
hatta platon öyle bir noktayı getirir ki aristoteles, alışkanlıklarımız ikinci doğamızdır, der. ve onu değiştirmek zordur.
bu sözlü kültürün içinde çocuklar bu destanları ezbere bilirler ezbere söylerler. kutsal kitabın
bir şeklde ezberlenmesi gibi adeta. onlar bu sözlü kültürü hıfz ederler.
ve böylece muhafaz ederler.
hepsi sözlü kültür içinde anlatılan değerlerin muhafızı durumundadırlar.
"yasa" yı her dediğimizde nomos u hatırlamalıyız. burada yönetici nomosun değil,nomos yöneticinin üstündedidir diyebiliriz. nomos devletin erki olan kişi veya kişilerin üstündedir ve onlar da bunu dikkate almak durumundadırlar.
filozof bir şekilde nomos u dikkate alarak, non filozofik olanları korkutmadan tüm bunları revize eder.
nomostan kastedilen şey uzlaşım dır. eğer bir fikir birliği varsa söz konusu olan şey nomos tur, artık o normdur. *
