çocukluk yıllarım pek de güzel geçmedi aslen, hani tam anlamıyla çocuk olamadım hiç.
Ama doğduğum günden uzaklaştıkça anlıyorum ki çocuk olmak ne olursa olsun güzelmiş.
henüz yepyeni olmak... ne bileyim sadece "6 senedir hayattayım" diyebilmek, bunu düşünmek...
ölümü anlamamak, kendini daima güvende hissetmek,
Korunup kollanan, sevilen, şevkat gösterilen olmak,
saflığı, gerçek sevgiyi, arkadaşlığı tatmak,
henüz zenginliğe veya zevke giden yolda bir araç olmamışken, samimiyeti yaşamak. öyle degil mi? şu an çogu insan sana ihtiyaç duydugu için yanında degil mi? bu yüzden yanında olmadı mı? çocukken öyle degildi işte...
çocuk olmanın en güzel yanı da olumsuzluklara sağır ve kör olmaktı, gördüğümüz ve duydugumuz çogu şeyi anlamamaktı.
aldanmak güzeldi aslında.
ne olursa olsun gülümsemek, anlamaya çalışmadan iyimser davranmak... bunlar çok güzel şeylerdi.
henüz pişmanlığı tatmamış olmak, ve günahsızlık... ilk taşı atabilecek kadar masum olmak.
Aslında savunmasız olmak bile bir mutluluk garantisiydi.
Aslında en kötümüz bile bu dünya için fazlasıyla iyiydi o yaşlarda.
büyümek, sanırım sağlığa çok çok zararlı bir şey,
Yaşlılar fazla büyüdükleri için ölüyorlar.
