o kadar zaman geçmiş o kadar alışmışım ki, alıştığımı sanmışım ki yokluğuna bir fotoğraf bütün her şeyi yıkmaya yetti.
sen bilirsin beni tanırsın, hafızam kötü diye attığın mesajların ekran resmini çekip her birine ayrı albüm oluşturduğumu. o kadar çoklardı ki, her birini tek tek silerken saatlerce ağlamıştım. aslında hepsini silmiştim yani öyle sanmışım.
fotoğraflara bakarken tekrar bir fotoğraf dikkatimi çekti, en sonlarda kalmış merak ettim açtım. hani son zamanlar sürekli kavga ederdik ya, işte o zamanlara ait bir ekran fotoğrafı.
-dalga mı geçiyosun?!
+yoo.
-git kendine uğraşcak başka birini bul. delirtme beni akşam akşam.
(görüldü.)
bu kadar. bu kısacık konuşma yetti tüm her şeyin canlanmasına ve keşke dedim keşke silmeseydim fotoğrafları.
sana anlatmak istediğim o kadar çok şey oldu ki geçen zamanda, hiçbirini anlatamadım kimseye. içim çok dolu saçma sapan bir film sahnesini bahane edip saatlerce ağlayabiliyorum mesela.
beni sadece sen anlardın, tek bir bakışımla ne demek istediğimi bilirdin.
sen benim arkadaşım, dostum, sırdaşım, abim, babam, kardeşim, sevgilimdin. sen gittikten sonra herkes gitti sanki. öyle yalnız öyle hissizim ki tek istediğim bu boşluktan kurtulabilmek.
ve, beni sadece sen kurtarabilirsin...
