bir kez gitme şansını yakaladığım ama gidemediğim eğlence yeri. başlığı görünce anılarım canlandı. anlatayım da rahatlayayım.
altı ya da yedinci sınıftayken, ingilizce öğretmenimiz yazılıda en yüksek puanı alan 5 öğrenciyi tatilya'ya götüreceğini söylemişti. ben de baya heyecanlanıp epey çalışmış ve ilk beşe girmiştim. o haftanın cumartesi günü sabah 9'da okul bahçesinde buluşup, hep birlikte gidecektik. ulan dedim ne harika bir şey bu. hem yazılıdan yüksek puan aldım hem de tatilya'ya gideceğim.
tatilya bizim çocukluğumuzun, özellikle de benim gibi düşük gelirli bir aileden gelen bütün çocuklar için hep hayal olmuştur.
saat 8 buçuk gibi toplandık okul bahçesinde. tek erkek benim grupta. dört kız var ve dördünün de ekonomik durumu gayet iyi. öyle boş boş konuşurken bir tanesi yol paranızı aldınız yanınıza değil mi dedi. herkes evet tabi dedi. ben panik oldum ve mal gibi kaldım. ulan cebimde param yok. ben dedim eve gidip geleceğim, az işim var. annemden para istedim, kızdı bana. anne tatilya'ya gitmem gerekiyor dedim. oğlum yok dedi. sinirden ağladığım gün, dün gibi aklımda. ulan yol parası dediğin nedir be? velhasıl gidemedim.
pazartesi günü önce arkadaşlarım, sonra da öğretmenim çekti köşeye. neden gelmedin, çok güzel geçti vs. öğretmenim de melek gibi kadındı. oğlum ben sizden para mı istedim diyerek sitem etti. aynı öğretmen lise giriş sınav harcımı ödeyip beni okumaya teşvik etmişti. sonradan götü topladık tabi ama tatilya çoktan kapanmıştı. ulan fakirlik hakikaten çok zor şey be.
