Altın gibi kalbi olan insan. bakın yazar demedim insan.
Armağanım olsun.
saate bakmaksizin kapisini çalabilecegi
bir dostu olmali insanin
"nereden çiktin bu vakitte" dememeli,
bir gece yarisi telasla yataktan
firladiginda;
"gözünün dilini" bilmeli;
dinlemeli sormadan, söylemeden anlamali
arka bahçede varligini sezdirmeden,
mütemadiyen dikilen vefali
bir agaç gibi köklenmeli hayatinda;
sen,
her daim onun orada durdugunu hissetmelisin.
ihtiyaç duydugunda
gidip müsfik gövdesine yaslanabilmeli,
kovuklarina saklanabilmelisin.
kucaklamali seni güvenli kollari,
dallari bitkin basina omuz,
yapraklari kanayan ruhuna merhem olmali
en mahrem sirlarini verebilmeli,
en derin yaralarini açip gösterebilmelisin;
gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz
onca dalkavuk arasinda bir tek o,
sözünü egip bükmeden söylemeli, yanlis
anlasilmayacagini bilmeli.
alkislandiginda degil sadece,
asil yuhalandiginda yaninda durup koluna girebilmeli.
övmeli alem içinde,
bas basayken sövmeli
ve sen öyle güvenmelisin ki ona,
övdügünde de sövdügünde de
bunun iyilikten oldugunu bilmelisin,
"hak ettim" diyebilmelisin.
teklifsiz kefili olmali hatalarinin;
günahlarinin yegane sahidi
seni
senden iyi bilen,
sana senden çok güvenen bir sirdas
gözbebekleri bulutlandiginda
yaklasan firtinayi sezebilmelisin.
ve sen
agladiginda, onun gözünden gelmeli yaş.
