her şey dehb (dikkat dağınıklığı hiperaktivite bozukluğu) teşhisi vermeleriyle başladı. ilaç normalde olan gece uyanma ataklarımı huzursuzluğumu ve korkumu nirvanaya çıkardı. çok geçmedi ki zeki psikiyatrim çok kilo verdiğim ve yeme bozukluğum olduğunu düşündüğü için, ilacı aniden kesti.
sonrasında bir ay mal gibi yaşadım, bu yaz tatili ölüm kampı gibiydi çoğu anım. evden çok çıkmıyor ve deli gibi her taşın altında bir sebep arıyordum. yolda sürekli arkama bakma ihtiyacı duyuyor, en ufak seste irkiliyordum. her an sigara sonrası gelen iğrenç bir his gibi bunalıyor, huzursuzluktan ağlama krizine giriyordum. ailem ne zaman ki bir yere gitsek huzursuz ve kaygılı davranışlarımdan sonra gelen ağlama krizi üzerine benim adıma endişelenmeye başladı.
concerta bende bağımlılık yapmıştı, huzursuzluktan kendime zarar verme dürtüsüyle dizlerimden yukarısını cam kırıklarıyla çizerek rahatlayabiliyordum. normalde olmam gereken kilomun da altına düşmüştüm sürekli intihar etmek için fırsat kollar hale gelmiştim. sonra psikiyatrim anoreksiya nervosa tedavisi için beni başkasına yönlendirdi ki, ben başka birine gittim.
sonunda bir psikiyatr benim anksiyete sorunum olduğunu anlayarak bana cipralex başladı. ama beni duyarsız, duygusuz, mala çevirdi ve hepsini birden içtim ki pek faydasını görmedim. on veya on beş güne etki ediyormuş zaten ki süre geçmişti. bir süre anksiyeteyi araştırıp gerçekten haklı olduklarını fark ettim sonra. ama ilaca olan isteğim daha da artıyordu.
babamla konuşup yeni bir psikiyatre gittim, tekrar dehb teşhisi aldım, yalan söyleyerek, aynı zamanda psikoloji okuyarak farklarını da öğrenmiştim. tekrar concerta almaya başladım. anksiyetem yine artıyor ama değer diye düşünüyorum.
bir gün yeter diyip psikiyatre anksiyetem var dedim ki, inanmadı. anoreksi ilerlemediği için, ki eskiden blumiaydım, arada zorla ve iğrenerek yiyerek yine kilo aldım.
bu derece berbat bir durum, günlük gibi yazdım sözlük, anksiyeteye spor iyi geliyor bu arada. agorafobi oluşturdum resmen. ruhsal acıdan bile kötüdür.
edit: özelden daha fazla geçmiş olsun demeyin, lütfen.
